insan "kendinde kalmalı" dedi, genç kadın...

başsağlığı ziyaretindeydik.
arkadaşımızın başka ziyaretçisi de vardı. adlarımızı söyledik, tanıştık.
ilk anlar dünkü cenaze töreninin nasıl geçtiği, camide görülen bir erkeğin orada olması ihtimali pek bulunmayan birine benzetildiği gibisinden sözler konuşuluyordu.
çok yakını ölmüş bir arkadaşın ruhundaki ağırlığın hafifletilmeye çalışıldığı, bunu pek de beceremeyince, susup oturulsa oluşacak ağırlığı hiç bir ruh kaldırmayacak diye gereksiz konuşmalarla zaman öldürülen yaşam anlarından...

evsahibesi -ölmüşünün ruhuna değsin- irmik helvası getirmeye mutfağa gitti.
o içerdeyken kapı çaldı, işyerinden arkadaşı geldi. yeni gelen henüz ayaktaydı ki kapı yine çalındı. diyafon çalışmadı, kapı önce açılamadı, her nasılsa sonra açıldı.

ilk gelen arkadaş mutfağa gitti. birazdan evsahibesiyle birlikte çay tepsisiyle içeri geldilerinde, başsağlığı dilemek için orada bulunanlar kısa bir birbirini tanıma, tanışma faslından sonra serbest çağrışımlı bir sohbete koyulmuşlardı.
aslına bakarsanız, belediye otobüsünde üç durak sürecek bir yolda birbirlerini gönüllü psikolog atayıp, hayat hikayelerini anlatmaya koyulan insanların ülkesinde bu durum son derece sıradan.

bütün bu olanı neden anlattım derseniz, ilk tanıştığımız genç kadının bir sözüydü, beni etkileyen.
kocasından yakın zamanda boşanmış, çocukları yokmuş, yeniden evlenmeyi düşünmüyormuş. "evlilik insan yapısına ters bir kurum" diyor.
"ben evlilik içinde artık kendim olmadığımı, kocamın yörüngesinde hareket ettiğimi farkettim. oysa insan evlilikte bile kendinde kalmalı".

çok hoşuma gitti bu söz, "kendinde kalmak"! kendinden vazgeçmemek, kendisi olmayı sürdürmek...
insan kendisi olmayı sürdürürken, kendinde kalan bir hayat arkadaşıyla birlikteyse bir de, ne mutlu onlara, ne mutlu!
.