OKULA VEDA

Cuma akşamüstü, kızımın diploma töreninden hemen önce okul bahçesinde geziniyordum.
Birden anladım, okula veda eden yalnızca kızım değildi. Evet, o diplomasını alarak ayrılacak, büyük ihtimalle başka bir okulda liseye başlayacaktı. Ancak, onunla birlikte ben de artık bu okulun kapısında beklemeyecektim, o salonda bir gösteri ya da konuşma izlemeyecektim, veli görüşmesine gelmeyecektim. Hem ben bunları sadece son sekiz senede kızım için değil, öncesindeki beş senede oğlum için de yapmıştım.
Tam onüç senedir bu bina, bu bahçe benim için "okul" kavramımın nesnesi olmuştu. Benim de bu bina ve bahçe ile vedalaşma zamanım gelmişti.
Hem de ne çok veda:
Kızımın ve oğlumun birinci sınıfa başladıkları zaman ilkokul binası önündeki heyecanlarımla, gösteri merkezindeki konserde ya da yıl sonu gösterisinde oğlumu, kızımı, yeğenlerimi izlerken yaşadığım mutlulukla, okul saatinden sonraki çalışmadan, antremandan, müzik dersinden ya da resim atölyesinden çıkacak çocuğumu almaya yetişmek için uğraştığım trafik stresiyle, parktaki salıncakta, kaydırakta "bi daa bi daaa" oynayan çocukları beklemenin keyfiyle ve daha daha birikmiş ne çok anla...
O anlar, şimdi anı oldular; hem de çok keyifli anılar.

Diploma töreninin son anlarında çocuklar sırayla ayağa kalkıp önce Türkçe, ardından da İngilizce bir şarkının birer cümlesini, sonra da hep birlikte nakaratını söylediler. Hepimiz eşlik ettik onlara, içtenlikle.
İşte o şarkılar:






Çocuklarım için böyle keyifle anılan bir yuva olduğun için teşekkürler sana.
Hoşçakal Irmak, hoşçakal!

.