FENER BAHÇESİ'NDE SONBAHAR

Ziyarete gittim, onu ve o güzelim bahçeyi.
İnsanlar evlerinde olmalı, sabah erken diye mi, hava soğuk diye mi?
Ağacım henüz yapraklarını dökmemiş, nerdeyse yemyeşil.
Bakın orada, arkada, sağ tarafta, alt köşede işte.

Altında oturup, ağacımı seyrettiğim üçyüzyıllık çitlembik her saniye bir yaprak düşürmekte.
Pazar sabahı olmasına bakmadan bahçıvanlar harıl harıl çalışıyor; düşen yaprakları elektrikli süpürge gibi bir aletle topluyorlar.

Girişe yakın ağaçaltı oturma yeri kapalı. Bankların çoğu duvar diplerine toplanmış, üstleri brandayla örtülmüş.
Her zaman oturduğum masanın yan köşesindeki asırlık zeytin ağacının meyveleri olmuş, güzelim siyah zeytinler yerlerde.
Dört tanecik aldım yerden, okşadım onları, cebime yerleştirdim.

Yürüdüm. Ağaçları, kargaları, topal martıyı, kedileri  ve oları besleyen güler yüzlü sohbet canlısı kadını seyrettim. 
Anlattı bana bir yandan da, kedileri, kuşları, hangi yavrunun ne zaman doğduğunu, hangisinin daha oyuncu olduğunu...


Deniz kenarındaki ağaç altında çay demlemişlerdi.
Bir bardak çay istedim, denize karşı içtim.

Fenerbahçe'ye sonbahar çok güzel gelmişti.
Fener Bahçesi'nde doğanın kışa geçişini izlemek huzur veriyordu.
.