boğazında bir gıcık vardı, hiç çıkmayan...

akşamları bindiğim deniz taşıtında rastladığım yaşlıca bir bey vardı.
bir kez, yakınında bir yere oturmuş ve yol boyu, boğazındaki bir tortuyu temizlemeye çalışmasına tanıklık etmiştim.
üst üste, defalarca, dakikada bir bazen iki kez "ehem höhö" gibi bir ses çıkarıyordu. bir ses, en yüksek volümünden...
önce bir hastalık geçirdiğini düşündüm "yazık, hasta adamcağız".
sonra bir kaç kez yine rastladım kendisine ve yine aynı sesle yolculuk yapmak zorunda kaldım. sonunda bunun bir tik olduğunu anladım.
tik ya da alışkanlık, kendisini rahatsız ediyor muydu bilmiyorum, ama, çevresini müthiş  rahatsız ediyordu.

bir sabah, tam da önümdeki sıraya oturdu. yanıma oturan, "ehem höhö" seslerini duyunca bir iki dakika sonra arkalara kaçtı. ben aldırmadım, elimde kitabım vardı, okumaya devam ettim.
tikli bey, yanındakiyle konuşmaya başladı. sohbet gelişirken anladım ki, yanındakiyle konuşmaya başlamasına göz aşinalığı yetmişti.
soruyordu. "nerelisin, tatile nereye gidiyorsun, işin ne üstüne?..."
öksürük eşlikli sohbet ilerlerken  yahudilerin, ermenilerin, yunanlıların beş para etmezliğinden, babasının çanakkale'de savaşmış olmasından filan söz etti.
arada, söz ettiği etnik kimlikli insanları aşağılayan fıkralar anlatıyordu.
içim şişti!

kim bilir, hayatının hangi noktasında tatsız şeyler yaşamış ve insanlardan nefret etmeyi başlamıştı.
o yaşlı başlı adam, keşke hiç değilse şu öğütleri bilebilseydi, birisi ona anlatmış olsaydı...
belki o zaman boğazındaki o hiç bitmeyen gıcıktan kurtulurdu. belki!

hayat, nefret etmekle geçirilmeyecek kadar kısadır.
geçmişinle barış, şimdin mahvolmasın.
her tartışmayı kazanmak gerekmiyor, karşındaki ile hemfikir olman gerekmediğini bil ve farklılıktan sonuç çıkarmayı öğren.

bu kadar çok sözü okuduktan sonra,bir fincan çaya ihtiyacınız olabilir diye...