"HAYATTA EN KORKTUĞUM ŞEYDİ, BAŞIMA GELDİ"

Bir süredir, içten içe bir felsefe geliştiriyorum.
Öyle dünyayı yerinden oynatacak, büyük değişimlere yol açacak bir teori değil.
Kendim için.
Şu başlıktaki söz var ya; hayatta en korktuğumuz şeyin başımıza gelmesi.
İşte ampirik yöntemlerim sonucu, bu sözün tamamen doğru olduğuna inanır oldum.

Bakın inanç denince, felsefe uçtu gitti, gümledi bile. Hayır, hayır. Felsefeyi tamemen uçurmadım, merak buyurmayınız. Bu inanma halimin arkasına bir de düşünce taktım, böylece felsefeye ulaştım. (Elektram, hocam, saçmalıyorsam, "otur, sıfır" deme şerefini sana verdim.)

Aslında hayatta yalnızca "en korktuğumuz" değil, "en istediğimiz", "en düşündüğümüz", en..., en..., pek çok şey başımıza geliyor da, biz bunların bir kısmını ayırdetmiyoruz, bir kısmına kader diyoruz, bazen kazadır olduyu uygun görüyoruz.
Kısacası, beynimizin henüz kontrol edemediğimiz kıvrımlarının, hayatımız üzerindeki müthiş egemenliğini izler durumdayım, aslında.

Bugünlerde bu teorimi hatırlamama ve tekrarlamama neden olan bir "kaza" oldu.
Annemin başına geldi; "hayatta en korktuğu şey", bir yerleri kırıldı; ayağının topuk kemiği.
Evet, bir kaza oldu. Uzak yol pikniğine gittiği bir gezmede, yolcu otobüsünde yerine otururken, ayağı mı kaymış, başı mı dönmüş, anlaşılamaz şekilde ve bir anda, kendini otobüsün orta merdiveninden geriye doğru düşerken bulmuş. Neyse ki, otobüs kapısı kapalıymış da, aşağıya uçmamış. "Bileğim burkuldu" diye haber geldi, önce. Hem de olaydan iki-üç saat sonra, "biz üzülmeyelim" diye.

Otobüsün dönüşü akşamı, geceyi buldu.
Nöbetçi ortopedisti olan hastane bulduktan sonra, "film çekilsin", bir de "tomografi alalım, üç filmin ikisinde çatlak yok, birinde var ama, emin olmalıyız", "asıl sorun topukta, tendon kopmamış ama, kemiği kırmış, tendon ayrılmasın diye alçıyı uzatacağız" aşamalarına geçmek, önce yapılan dizaltı alçının çıkarılması, yeniden kasığın üç parmak altına kadar çıkan alçı yapılması, neler yapılacak yapılmayacak talimatlarının dinlenmesi, ayağın üzerine kat'iyyen basılmayacağı için, gece 01:00'da eve ambülansla dönmek ve paramediclerin özel sedyeleriyle taşınmak vs. vs. hepsi akşamdan geceye uzanan o saatlerde yaşandı sırayla.

İki gündür, evde hızlı bir hayat var; koşturmaca. Tuvalete nasıl gidilecek organizasyonu, koltuk değneği alınması, bakım için kimi buluruz, nasıl düzenleriz, kontrol randevusu ne zaman, "ayakta ağrı var mı", "iyi iyi şişmemiş", "ne yersin anneciğim", .....
Çok şükür ki, iki kız kardeşiz de kendi başımıza da olsak, tüm bunları birbirimize destekle yapabiliyoruz.

Sayılı gün diye avunuyoruz. Şu üç gün sonraki kontrolden iyi haber alalım, topuk ameliyat gerekmeden toparlanmaya başlamış olsun da, sonra üç haftaya alçı diz altına inecek, daha kolaylaşacak işler diye avunmaya umut karıştırıp beklemedeyiz.

Diyorum size:
Bir şeylerden "hayatta en çok korkmayın"!
En çok istemek, en çok sevmek, en çok hayal etmek serbest!

.