ANA KUCAĞI

İnsanın öğrenmesi, hiç bitmiyor.
Hele hayatı deneyimlemek, her an nerdeyse, şaşırtıcı.
Ben, her yaşta çocuk olmayı sürdürdüğümüzü öğrendim, bugünlerde.
Sözettiğim, çocuksu olmak, çocuklaşmak, çocuk gibi davranmak değil. Bunları evet, yapıyoruz, yaşıyoruz. Konu o değil.
Benim ayırdına vardığım, yaşadığımız yıl sayısı ne kadar artarsa artsın, değil mi ki hayatımızda bizim üstümüzde bir nesil yani ebeveynimiz var, biz onların çocuğu olmayı sürdürüyoruz.
Çocukken onların yanında kendimizi nasıl hissediyorsak, aradan geçen onca zamandan sonra, onların yamacında yine o küçük çocuğun ruh haliyle yaşıyoruz.

Şimdilerde annemin ayağı kırık, yardımsız yerinden kalkamıyor, evinde yalnız kalamıyor ya, son üç gece onun evinde yattım.
Ve bu üç gece, o evde öyle rahat uyudum, öyle derin, öyle tatlı uyudum ki tarifi mümkün değil.
Ve bu üç gecenin herbirinin sabahında bu duruma şaşarak, tesadüftür diyerek, yine mi yine mi tesadüf bu da diyerek uyandım, mutluluk içinde.
Üstelik, bu ev, o yatak benim genç kızlık evim, odam, yatağım bile değil.
Sadece, ev anamın evi.

Daha önceleri -anamın evinden ayrıldıktan sonraları, diyorum- annemle aynı mekanda uyuduğum çok olmuştur. Yine de oralarda bu net ve doyurucu hisle uyuyup uyanmamıştım.
Bu farklı. Ana kucağında uyumak, bu.
Ben de koca bir bebeğim. İçerdeki odada annesinin uyuduğunu bilen, onun nefes sesleriyle uykuların en derinine dalan.
Hem de annem, bana ihtiyaç duyar ve ben ona bakar durumda iken bile...


.