GÜNLERİMİZ

Bahar geldi, leylek gördüm diye teneke çalmakta acele etmişim. Dün akşamüstünden beri hava yine suratsız, serin değil soğuk düpedüz.
Bugüne kozkavuran fırtınası diyor, devrisi gün çaylak fırtınası, ondan iki gün sonra yine fırtına. Araya yağmur da alırız mutlaka!


Film festivali kataloğu yanımda duruyor. Şöyle bir kapağını kaldırdım, ilham gelmedi zahir, kapattım yine.
Akşam yemekteydik, festival başlıyor dedi, oğlum.
"Gideceğiz okuldan bir kaç kişi. Bizim arkadaşlardan biri tam otuzdört bilet almış" dedi, "tam otuzdört tane" diye tekrarladı.
"Ne var ki? Ben de alırdım o kadar, hatta daha fazlasını. Hem biliyor musun, bir arkadaşım kaç defa tek başına o kadar filme gitti, sizin tüm grubun o kadar!" buyurdum.


Allahım! Nerdeyse onsekiz olacak bir genç insanla yarışmam şart mı?
Hayat, onların önünde pırıl pırıl ve tüm bilinmezliğiyle, isyan edilecek, sevilecek, hayran olunacak, şaşırılacak tüm çıplaklığıyla uzanıyor.
Biz biliyoruz ya, yaşadık ya, hayret edilecek, merak edilecek, sevinilecek, üzülünecek pek çok şeyi tükettik ya...
Ne var? deyiveriyorum. Olur bunlar, normal.
Normal ne demekse?


Otuzdört bileti, birkaç genç insan paylaşacak şimdi. Ne heyecanla seçmişlerdir, neleri merak etmişlerdir, hangileri coşkularını karşılayacak, hangilerine burun kıvıracaklar acaba?


Peki ya onlar bütün bu heyecanları ne zaman "normal" bulacaklar?


Burada, henüz hayatın heyecanını arayanlar, normal bulmayı erteleyenler için bir kapı var. Tık!

.