BÜYÜMELERİNE İZİN VERMEK GEREKİYORMUŞ

Yıllardır, tam olarak kızım okula başladığından beri, sabahlar gerilimli geçiyor. Çiçeğim zor uyanan bir çocuk, kalkması kendini toparlaması zaman alıyor. Bu arada zamana karşı yarış temposu yaşandığı için, gerilim artıyor, her sabah aynı: "hadi güzelim, kalk bebeğim, kahvaltı soğudu yavrum, servis geldi kızım"... Haftanın beş gününün ikisinde takaza ediliyor, ya anne sinir kesiyor, ya çocuk mutsuz oluyor.
Oluyor-du, demeliyim.
İki gündür çocuklar kendileri uyanıyor, hazırlanıyor, kahvaltılarını ediyor ve servislerine yetişiyorlar.
Önceki gece, "çocuklar, yarın sabah siz kendiniz kalkıp gitseniz de, ben biraz uyusam" dedim. Haftanın yorgunluğuna, bir de hafta sonu misafir ağırlamak koşuşturmacası eklenince, kendimi iyice halsiz hissetmiştim.
Sabah, kapının kapanması sesiyle uyanıp, saate baktığımda oğlumun gitme saatinin geçtiğini, kapıdan çıkanın kızım olduğunu anladım.
Vayy be! Demek ben kalkmadan da onlar işlerini halledebiliyorlarmış. Mutfağa baktım, kahvaltı yapılmış, üstelik kızım yatağını bile düzeltmiş.


Akşamüstü, çocuklarla telefonlaştık. Kızım, "anne böyle daha stressiz oluyor" dedi, "sen kalkma, artık". Kulaklarıma inanamadım.
Tek şartı varmış Çiçeğimin, "yatağı düzeltmesem, zor yetiştim de"! Aman kalsın ben hallederim, hareket olur bana.


Düşünüyorum da, ne kadar kolaymış, bunca zamanın gerilimine hiç gerek yokmuş, meğerse.
Ben ilkokul dördüncü sınıftan itibaren kendim hazırlanıp, kendi işini görürdüm. Kızımın yaşındayken, annem babam, iki günlüğüne İstanbul'a gitmişlerdi de, komşumuzun denetiminde ama, kardeşime ben göz kulak olmuştum.
Çocuklarıma sorumluluk vermekte geciktim, böylece büyümelerini geciktirdim belki de. Sorumluluk almak, özgür olmanın temeli. Büyümenin de.


Büyümelerine izin vermek gerekiyormuş.

.