YATAK ÖRTÜSÜ

Bir film seyretmiştim; Dan in Real Life, Juliette Binoche ve Steve Carell oynuyordu.
Film hoştu; karısı öldükten sonra kendisini üç kızına adamış bir adamın, ailesiyle geçirdiği bir tatilde aşık olmasını, aşık olduğu kadının kardeşinin sevgilisi olduğunu öğrenmesi sonucu yaşananları anlatıyordu.

Film romantik-komedi, gülmek doğal. Sanırım  en çok filmin  sıradan bir sahnesinde güldüm, hem filme hem kendime... Kahramanımız Dan, kızlarını yatırdıktan sonra odasına gidiyor, yatağının üstündekileri kenara itiyor, örtüyü yarısına kadar açıyor ve yatıyordu.
Yatak, aynen birkaç sene önceki benim yatağım gibiydi, yarısına kadar açılmış örtüsüyle, sadece örtüsü açık kısmında sığıntı gibi yatılmasıyla... Fazladan bir de boş kısmında atılıverilmiş eşyalar, laptop, çeşitli kıvır zıvır duruyordu.
Bu sahneyi görünce, "benim gibi davranan başka insanlar da varmış" düşüncesiyle rahatlamış, biraz da bu nedenle gülmüştüm.

Şu yatak örtüsü hikayesini bir anlatayım mı?
Kocam evden gittikten sonra, iki kişilik yatak bana kalmıştı. İki kişilik yatakta tek başına. Koca yatakta sere serpe yatacağıma, tek başına yattığım iki kişilik yatağa, tek kişilik bir yatakmış gibi davranmaya başlamıştım. Yatak örtüsünün tamamını değil, sadece kendi yattığım kısmını açıyordum. Örtüyü eskiden kocamın yattığı tarafa devirip, yatağın kendi yattığım tarafına kıvrılıveriyordum.
Kaç sene sürdü bu, Allah bilir. Yok aslında ben de bilirim de saymam lazım, şimdi üşendim.
Aradan geçen zamanda yatak odasını, yatak örtüsünü değiştirdim. O odada değiştirmediğim tek şey bir alışkanlıktı; yatağın örtüsünü tek kişilik açmak.

Sonra bir bahar günü, gece yatısına kalan bir arkadaşım, sabah odaya geldiğinde örtünün ve benim durumlarımızı gördü ve "aa, çok şirin" dedi, "koca yatakta böyle mi uyuyorsun sen?".
Örtüyü koyacak yer yok da, atmayayım yere diye... kem küm cevap verdim.
Belki ilk kez neden örtünün tamamını açmadığımı düşündüm. Belki de düşünmek değil de farkına vardım.

Bir iki ay geçti, bir kaç kez sabah uyandığımda yatağın kenarında yatmadığımı, ortasına doğru kaymaya başladığımı farkettim. Gün geldi, sabah uyandığımda bir baktım gece uyurken o tek kişilik açık örtüyü itiştirip yere düşürmüşüm.

O yaz, artık kesinleşen ayrılığı resmileştirdik ve boşandık.
Yaz sonunda kızkardeşim yeni evine taşınırken bir deri puf arttı. Bu benim olabilir mi? Oldu.
Yatak örtüsüne pek yakışan pufu yatak odasına koydum ve akşamları yatak örtüsünü katlayıp, pufun üstüne koyuvermeye başladım.
Artık yatağın bir köşesinde değil, her tarafında yatıyordum. Geniş geniş, keyfini çıkararak, o yastığın kabarıklığını beğenmezsem, bu yastığa geçiyordum.
Ben bu değişikliği hep, yatak örtüsünü üstüne koyabileceğim pufun kerameti olarak gördüm.

Biliyorum aslında keramet örtüde ya da pufta değil, bende.
Yatağımın örtüsü hayatımın örtüsü haline gelmiş, ruhumun canlı yerlerinin üstünü örter gibi, tek kişilik dünyamı örtmüş.
Ruhum dünyaya açılmaya karar verince, örtü kendiliğinden kalkmıştı.
.