Hayatım Bir Bilgisayar Oyunu Sanki... *

 Sevgili Okul Arkadaşım,

Sanıyorum ki, geçen iki sene hepimizin üzerinde çeşitli travmalar yarattı ve biz henüz oyunun "acımadı ki, acımadı ki" denilen kısmındayız. Henüz!

Şimdilerde yavaş yavaş bu sıkışmışlık duygularıyla baş etmek zor gelmeye başladı. (Bunu ben söylemiyorum, bilim adamları söylüyor, geçende -BBC'de muhtemelen- bütün dünyada bundan sonraki süreçte psikolojik destek gereken insan sayısının ve psikiyatrik destek isteyenlerin misliyle artacağını okudum.)

Çok tuhaf bir tesadüfle, -belki de benzer sıkışmışlık duyguları nedeniyle-  bugün bir ara kendimi sizin yazdığınıza benzer şekilde bir oyunun içinde, sanal bir dünyada hissettim. Oysa, o anda sadece yağmur yağıyordu ve ben arka sokaktaki eczaneden eve doğru yürüyordum. 

Sanki telefonda filan oynanan basit bir bilgisayar oyunundayım, o bilgisayar oyununun bir parçası oyuncusu filan gibiyim. Hatta, oyun öyle basit ki, hoplayıp zıplayarak bir yerden bir yere balonlar içinde giden bir oyuncak gibiyim ve belki de o baloncuklar patlamadan bir yerlere ulaşabildiğim için şanslıyım, oyuna devam edebiliyorum.

Benim gibi hayal dünyası son derecede gerçekçilik sınırlarıyla belirlenmiş birisi için, aşırı fantastik bir düşünce bu. Çok tuhaf geldim kendi kendime, bunu düşünmüş olduğum için.

O dışarı çıkış, parasını ödeyip almayı unutup tezgah üzerinde bıraktığım ilaçları almak için ikinci kez eczaneye gidişimdi, bugün toplamda dördüncü kez evden dışarı çıkmıştım. 

Neredeyse her gün böyle, adeta karıncanın ha babam sırtında kocaman yüklerle oradan oraya seyirtmesi gibi bir hal içindeyim.  Sonuçta ortaya çıkan anlamlı bir şey yok ve fakat ben sürekli hareket halindeyim, çabalıyorum.

Aslında hiç telefonda oyun filan oynamam, bildiğim bilgisayar oyunu bir ikidir, böyle bir alışkanlığım da yok. Galiba, bu nedenle olacak, karınca benzetmesini bilgisayar oyunu figürü gibi hissetmekten daha çok sevdim. O durumda, hiç değilse canlı bir hayat var.  

Değil mi?

* Bu yazı, Sevgili Okul Arkadaşımın bir yazısına yorum olarak başladı. Sonra yorum olarak biraz  uzayınca onu buraya taşıdım. 

La Paragas'taki o yazının linki burada. 

En iyisi ağaca bakmak, toprağa basmak olmalı, gerçek olanla bir olmak...